Skip to main content

Ποιές ήταν οι συνήθως τα άτομα τα οποία κατηγορούνταν για μαγεία και πως γινόταν αυτό;



(α) {Υστερικά υποκείμενα} - Μερικές φορές πλήθη από αυτά - που θα μπορούσαν να φανταστούν οτιδήποτε και να κατηγορήσουν οποιονδήποτε, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων. Ένα τυπικό βασανιστήριο για αυτούς τους ανθρώπους ήταν η κατάποση βελόνων και άλλον παρεμφερών αντικειμένων, κάποια από τα οποία εξέρχονταν από τις άλλες εισόδους/εξόδους του σώματος. Τούτο και μόνο ήταν ένα αρκετά δυνατό αποδεικτικό στοιχείο σχετικά με την διαβολική τους φύση. Ήταν συχνό πολλά από τα άτομα αυτά να υπέφεραν από επιληψία ή/και καταληψία, η οποία μερικές φορές συνοδεύεται από μια περίεργη αναισθησία στον πόνο, είναι γνωστό σύμπτωμα στην υστερία, και το οποία παρατηρούνταν από τους βασανιστές – και το χρησιμοποιούσαν για να αποκρύψουν τις νευρικές ασθένειες γενικά.

(β) {Σοφές γυναίκες} Μαίες, γιατροί (καλές και κακές), οι οποίες μπορεί, σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής στην οποία, όπως μεταξύ των άγριων, η μαγεία και η ιατρική αναμίχθηκαν αναπόσπαστα, αυτές να καταφεύγουν σε φυλαχτά (όπως εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα από ηλικιωμένες γυναίκες για να θεραπεύσουν τα κονδυλώματα), και άλλες φορές, χωρίς αμφιβολία, στην προετοιμασία και τη διαχείριση πραγματικών δηλητηρίων. Και αυτές, οποτεδήποτε συνέβαινε κάτι αξιοσημείωτο ήταν πολύ πιθανό να κατηγορηθούν ότι είχαν σχέση με τον παντογνώστη Διάβολο. Κάποιες φορές ισχυρίζονταν πως κατείχαν τις δυνάμεις των μαγισσών στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν υποστήριξη και προστασία αντί να είναι αντικείμενα φόβου, εξαπατώντας άλλους ή και τους ίδιους τους τους εαυτούς.

(γ) {Ιδιώτες εχθροί} Εδώ η κατηγορία για μαγεία ή οποιαδήποτε άλλη κατηγορία από τις μικρές ομάδες των αδικημάτων τα οποία υποτίθεται ότι ήταν στενά συνδεδεμένα μαζί της ήταν ο πιο ευπρόσδεκτος τρόπος καταστροφής των αντιπάλων του ενός.

δ) {Κατηγορούμενοι} Άνθρωποι που κατηγορούνται για χάρη του κέρδους μέσω συνωμοσίας και προμελέτης. Προσποιούμενοι πως είναι μαγεμένοι και ονοματίζοντας μερικά αθώα άτομα ως τους ηθικούς αυτουργούς για τη ζημιά που αυτοί προκάλεσαν, όχι μόνο γλύτωναν την καταδίκη αλλά έστελναν και ένα ή περισσότερα άτομα πίσω από τα κάγκελα. Ήταν ένα σκληρό έγκλημα που δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο και πολλές καταφανείς περιπτώσεις καταγράφονται από αναλυτές επόμενων εποχών.

ε) {Το κύριο σώμα των θυμάτων} Ηλικιωμένες γυναίκες που είχαν πεθάνει τα υπόλοιπα μέλη των οικογενειών και των φίλων τους, οι οποίες ήταν αβοήθητες και μοναχικές, άσχημες από την ηλικία, ακάθαρτες από τις αναπηρίες, εκκεντρικές στη γνώση, τρελοί με παραληρητικές ιδέες, τσακισμένες στα άκρα ή αλαφροΐσκιωτες. Όλοι αυτοί ή σχεδόν το ήμισυ των ηλικιωμένων ατόμων ήταν πάντοτε υπόλογοι λόγω των δυστυχιών τους. Ήταν οι διαλυμένοι αποδιοπομπαίοι τράγοι εκείνων των χρόνων στους οποίους χρεώνανε ό, τι μπορούσε να συμβεί, από μια επιληπτική κρίση μέχρι το χαλάζι του καλοκαιριού.

στ) {Οι άνθρωποι που καταγγέλλονται από κρατούμενους κάτω από βασανιστήριο} Όπως είδαμε, η καταγγελία σήμαινε ανάκριση, και αυτή είχε δυο σκέλη: ο εξεταστής να εξασφαλίσει μια "εξομολόγηση" από την ύποπτη μάγισσα και έπειτα να την αναγκάσουν να αποκαλύψει τους συνεργούς της. Κάποιες μπορεί ομολογούσαν αμέσως, και το έκαναν με την ελπίδα της εκτέλεσης (το είδος της ανάκρισης που χρησιμοποιούσαν οι αρχές ήταν ήδη γνωστό, γι’ αυτό και πολλές γυναίκες προκειμένου να γλυτώσουν τα τερατώδη βασανιστήρια προτιμούσαν να ομολογήσουν άμεσα). Άλλες φυσικά αρνούνται να λάβουν μέρος σε αυτή την εξευτελιστική διαδικασία και να ομολογήσουν για πράξεις που δεν είχαν διαπράξει, και για πράξεις οι οποίες δεν ανήκαν καν στη σφαίρα του πραγματικού. Και χωρίς αμφιβολία σχεδόν όλες θα έκαναν έναν διαρκή και απελπισμένο αγώνα ενάντια προκειμένου να μην ενοχοποιήσουν τους/τις άτυχους/ες φίλους/ες τους. Και έτσι βάση της άγνοιας και της δεισιδαιμονίας αυτή καταραμένη εφευρετικότητα των ανδρών ασκούτανε σε αυτά τα ταλαιπωρημένα θύματα. Μια τελείως απάνθρωπη συσκευή που είχε χρησιμοποιηθεί από έναν Φράγκο βασιλιάς ήταν οδηγεί αιχμηρές ακίδες κάτω από τα νύχια. Αυτό, ισχυριζόταν, πάντα προκαλούσε την ομολογία των γυναικών οι οποίες σφάδαζαν από τον πόνο. Πολύ πιθανό!


μετάφραση από το:

PENAL METHODS OF THE MIDDLE AGES
CRIMINALS, WITCHES, LUNATICS
GEORGE IVES, M.A.
PRINTED FOR PRIVATE CIRCULATION
1910

Comments

Popular posts from this blog

Συνέντευξη του Ernest Borneman η οποία δημοσιεύτηκε το 1979 στο τεύχος 19 του περιοδικού Vorgänge [pdf]

Με τις ερωτήσεις που απάντησα σε εκείνη την συνέντευξη θα τελειώσω αυτή την αναδρομή στα χρόνια που πέρασαν από την πρώτη έκδοση της Πατριαρχίας. Ernest Borneman Το pdf είναι στο παρακάτω link: Συνέντευξη

Ο Γάμος στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία

Το ρωμαϊκό δίκαιο ήταν ταξικό δίκαιο. Ο φοιτητής της νομικής που μαθαίνει ότι στην αρχαία Ρώμη υπήρχαν τέσσερις διαφορετικές μορφές γάμου, τα χάνει με αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο, ώσπου να ανακαλύψει – πράγμα όμως που δεν αναφέρεται σε κανένα αστικό εγχειρίδιο για το ρωμαϊκό δίκαιο – ότι καθεμιά από αυτές τις τέσσερις μορφές ήταν ένα σύνολο από γαμήλια έθιμα που γ εννήθηκαν μέσα σε μια ορισμένη τάξη, υιοθετήθηκαν στο πέρασμα των αιώνων από άλλες τάξεις και έτσι συγκαλύφθηκε η ταξική τους προέλευση.   Ως τον 5ο αιώνα π.Χ., ο γάμος στη Ρώμη ήταν έγκυρος μόνο αν γινόταν ανάμεσα σε μέλη της άρχουσας τάξης. Για ένα πατρίκιο, οι γάμοι με μέλη κατώτερων τάξεων ήταν κάτι αδιανόητο, γιατί οι τάξεις αυτές δεν εκπλήρωναν καμία από τις τρεις απαραίτητες προϋποθέσεις: να έχουν γη, γενεαλογικό δένδρο και προστάτιδα θεότητα. Αυτό απέκλειε το γάμο από έρωτα, και μάλιστα όχι μόνο ανάμεσα σε πατρίκιους και πληβείους, αλλά και ανάμεσα σε μέλη της ίδιας της πατρικιακής τάξης. Γιατί, σύμφωνα με τη...

Οικογένεια σημαίνει δουλεία

 Παράδειγμα μητρογραμμικής γενοταγούς κοινότητας (Machiguenga people, Eastern Cuzco, Peru) Οι αφηγήσεις για τους μυθικούς βασιλιάδες της παλιάς Ρώμης φανερώνουν ολοκάθαρα τη μητριστική προέλευση του ρωμαϊκού κράτους και το σταδιακό ξήλωμα της μητριστικής κοινωνίας από τους εκπροσώπους της πατριαρχίας, τους πατρίκιους, αυτούς qui patres scire possunt , «που ξέρουν τους πατεράδες τους», δηλαδή τους άνδρες εκείνους που για πρώτη φορά ανήγαγαν την καταγωγή τους στους πατεράδες τους, αντί στις μανάδες τους, όπως ήταν η συνήθεια ως τότε. Αλλά δεν πρέπει να φανταστούμε το πέρασμα από το μητρικό στο πατρικό δίκαιο σαν μια μετάλλαξη˙ ήταν μια αργή διαδικασία, όπου τα συστήματα συνυπήρχαν πλάι πλάι για αιώνες, χωρίς οι άνθρωποι να συνειδητοποιούν πάντα την αντίφαση που υπήρχε ανάμεσά τους. Το σημαντικότερο βήμα σ’ αυτή τη μακριά πορεία ήταν η μετατροπή του γένους σε οικογένεια. Παρακολουθήσαμε αυτό το βήμα και στους Έλληνες. Αλλά στους Ρωμαίους αυτή η διαδικασία μετασχηματισμού...