Αν κοιτάξουμε το αυτοδιαχειριστικό σύστημα των παλιών μητριστικών πολιτισμών και το συγκρίνουμε με τις ιεραρχίες των Ελλήνων, ιδιαίτερα στον τομέα της δικαιοσύνης ,θα δούμε πολύ καθαρά τη διαφορά ανάμεσα στη μητριστική και την πατριαρχική οργάνωση. Στις παλιές γενοταγείς κοινωνίες, κάθε μέλος του γένους χρωστούσε στα άλλα βοήθεια, προστασία και συμπαράσταση. Όποιος έθιγε έναν άνθρωπο, έθιγε ολόκληρο το γένος του. Ας πάρουμε τη χειρότερη περίπτωση που μπορεί να φανταστεί κανείς σε μια γενοταγή κοινωνία: ένα μέλος του γένους Α σκοτώνει ένα μέλος του γένους Β. Και οι δύο φυσικά δεν ανήκουν μόνο σε διαφορετικά γένη, παρά και σε διαφορετικές αδελφότητες, επομένως η συγγένειά τους είναι τόσο μακρινή ώστε είναι ζήτημα αν μπορούν να θεωρούν ο ένας τον άλλο συγγενή. Έπειτα από μια τέτοια πράξη, το γένος του θύματος μαζευόταν για να αποφασίσει τι έπρεπε να κάνει για να υπάρξει εξιλέωση. Το γένος του ενόχου έκανε και αυτό μια σύσκεψη, προσπαθώντας πάντα να εμποδίσει την αιματοχυσία. Για το σ
Ένα βοήθημα μνήμης, για όλες και όλους εκείνους που ξέχασαν ή απώθησαν από τη συνείδηση τους το παρεθλόν. Για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τη σεξουαλική διπολικότητα, την ιδιοκτησία και την πατριαρχία.